Niet alleen hele families zijn rond 1956 geëmigreerd naar het buitenland maar ook later zijn er mensen hun geluk gaan zoeken in landen ver van huis en dichter bij. Zo hebben we de verhalen gekregen van enkele dames die om hun eigen reden naar het buitenland zijn vertrokken. Niet alle drie zijn daar blijven wonen maar zien het land toch als hun tweede vaderland.
Gambia. Marianne Kristal
Ik ben Marianne Kristal geboren op 18 juli 1965 op de Swolgensedijk 16 in Melderslo. Ik ben de jongste van de 4 kinderen. Op 2 september 2011 ben ik samen met mijn man Loe Schnieders geëmigreerd naar Gambia dit ligt in West-Afrika. De belangrijkste reden van onze verhuizing was dat het klimaat in dit land aangenaam is en wij minder last hebben met onze gezondheid. In de jaren dat we nu hier zijn hebben we veel zien veranderen.
Gambia is een land waar het niet snel onder de 20 graden komt overdag en dat is dan hier de koude tijd december, januari en februari. De regentijd is van eind juni tot oktober, dit houdt in dat er dan regen kan vallen maar het wil niet zeggen elke dag of vele uren aan een stuk. Als het regentijd is zie je het land weer groen worden en de boeren proberen dan wat groente te zaaien en te poten voor hun gezin en wat over is is voor de verkoop.
In 2011 waren mensen blij met een normaal mobieltje 3 jaar later wilde ze alleen nog maar een smart-phone hebben. “Give me” is ook een hele normale manier om iets te vragen. Niet wetend dat iedereen hard moet werken om iets te kunnen bereiken in hun leven en dat ze het ook niet voor niks krijgen. De mensen zijn vriendelijk maar elke vriendschap heeft een andere betekenis. De ene doet het omdat hij je echt mag de andere voor het krijgen van goederen of geld. Dit is echter een heel normaal beeld in deze landen. Mensen die werk hebben zijn blij met het geld dat ze verdienen en dit is omgerekend afhankelijk van je werk zo ongeveer 50 euro per maand en als je al een hogere baan hebt kom je net boven de 100 euro. Dus vragen om hulp is dan wel te begrijpen.
Je ziet mensen hier op vakantie komen om andere mensen hier te helpen om een betere toekomst te krijgen. Het werkt maar je zult zelf altijd moeten blijven opletten dat het ook goed blijft gaan. Het is niet zo geef maar een auto en de persoon rijdt daarmee taxi en verdient zijn eigen geld. Ze vergeten normaal dat er geld opzij gelegd moet worden voor onderhoud van de auto en de verzekering en belasting elk jaar.
Hier is ook geen leerplicht dus als de ouders geen geld hebben gaan de kinderen ook niet naar school wat natuurlijk jammer is want iedereen in Nederland weet dat het belangrijk is dat kinderen onderwijs krijgen. Het leren lezen, schrijven, rekenen en de Engelse taal beheersen is van belang voor de ontwikkeling en toekomst van de kinderen en het land.
Ook in de gezondheidszorg is te merken dat ze nog veel kunnen bij leren. Ze kunnen geen scans maken daar het teveel stroom vraagt en ze niet de zekerheid hebben dat er stroom aanwezig is of dat de generator moet draaien en deze dan wel de scans kan voorzien van de stroom zodat het werkt. Het gips wat ze hier gebruiken is nog het oude zware witte gips. Er zullen nog veel jaren voorbij zijn voor dit ook wat beter geregeld is.
Gambia is een mooi land voor op vakantie maar hier wonen is toch anders. Veel mensen verlaten na ongeveer zeven jaar Gambia omdat ze het dan hier voor gezien houden en aan een nieuwe uitdaging toe zijn.
Groetjes Marianne en Loe Schnieders
Engeland. Loes Aerts
Loes Aerts – 32 jaar. Ik woon reeds al weer 13 jaar in Engeland en sinds een jaar in London samen met mijn vriend Daniel en twee poezen. Ik ben hier eigenlijk terecht gekomen voor mijn stage tijdens mijn laatste jaar op de Hotelschool in Venlo. Ik ben destijds hier blijven plakken omdat ik toen een vriend hier ontmoet had en natuurlijk een baan aangeboden kreeg in de Boekhouding.
Sindsdien heb ik meerdere jaren als een Accountant gewerkt voor onder meer de Crown Estate, die Windsor Park en de omgeving voor de koningin onderhouden, en Citroen. Door de jaren heen ben ik meer richting Operationeel Manager opgeschoven wat inhoudt dat je de financiën, personeelszaken, technology en nog veel meer bijhoudt. Tegenwoordig werk ik voor de NHS, onze zorg instantie in Engeland als Business & HR Manager.
In mijn vrije tijd werk ik voor een hospice, waar ik twee keer per week mijn patiënt bezoek en neem ik hem mee om dingen te doen, of regel zijn bijstand papierwerk of steun hem emotioneel als dat nodig is. Mijn patiënt is terminal ziek en ik help hem in de laatste paar maanden van zijn leven met eenvoudige dingen. Ook doe ik veel vrijwilligers werk voor CoppaFeel!, al seen Boobette. Dit zijn meiden tussen 18-35 jaar die zelf borst kanker hebben gehad of ermee te maken hebben gehad.
Wij gaan naar scholen, bedrijven, instanties eigenlijk overal waar ze ons willen hebben om meiden, en jongens voor te lichten op het gebied van borstkanker en waar ze op moeten letten. Het grootste publiek waar ik voor heb gesproken waren 1200 school kinderen. Dit werk doe ik omdat ik in 2013 een knobbeltje heb laten verwijderen. Doordat ik het zo vroeg had gevonden heb ik geen verdere behandeling nodig gehad. Ik vind het belangrijk dat meiden en jongens weten waar ze op moeten letten en er vroeg bij zijn.
Loes (Lucy) Aerts
Dominicaanse Republiek. Anne Gielen
Nuestros pequenos hermanos y hermanas
Ik ben Anne Gielen op 20 mei 1983 geboren en opgegroeid in Melderslo. In juli 2006 ben ik afgereisd naar de Dominicaanse Republiek. Nadat ik mijn studie dramatherapie had afgerond wilde ik graag naar het buitenland om me als dramatherapeute in te zetten voor kinderen in ontwikkelingslanden. Via mijn opleiding kwam ik in contact met de organisatie Wereldouders. Dat is de Nederlandse tak van een Amerikaanse organisatie die weeshuizen heeft in veel landen van midden- en zuid Amerika. Via hen kreeg ik de kans een jaar als vrijwilliger te werken in het ‘familiehuis’ in de Dominicaanse Republiek.
Dit familiehuis was toen nieuw en nog in opbouw. Er woonden 142 kinderen; de meesten wees. Door middel van een intensieve taalcursus in Spanje en daarna in de DR, leerde ik de eerste beginselen van de Spaanse taal. Daarmee kon ik me voldoende redden om een goed begin te kunnen maken met mijn werk als dramatherapeute. De bedoeling was er een jaar te blijven maar uiteindelijk werden het er bijna vier. In deze periode heb ik veel kinderen mogen begeleiden in hun ontwikkeling, een bijdrage mogen leveren aan hun kind zijn en met hen een vrolijke tijd beleefd. Natuurlijk heb ik in deze jaren ook het land en zijn inwoners goed leren kennen. Een vergelijking met Limburg is moeilijk te maken. Alles is er anders: het klimaat, het eten, de taal, de gewoontes en de mensen. Maar met een van deze mensen klikte het bijzonder. Ik leerde er mijn huidige man kennen. Wij trouwden in december 2008 en kwamen in mei 2010 samen met onze dochter van toen zes jaar naar Nederland. En daar wonen we nu alweer zeven jaar. Intussen zijn we nog twee andere dochters rijker en zijn we gewend aan ons leven in Nederland. Dat bevalt ons goed maar natuurlijk zijn er nog veel momenten waarop we met veel plezier en met heimwee terug denken aan ons (2e) ‘vaderland’.
Anne Gielen
Meer informatie
- De informatie uit deze nieuwsbrief is opgeleverd door de drie emigranten zelf.
- Emigratie deel 2, 2017-04 ‘Wist u dat … het in 1957 in Melderslo een stuk stiller werd?’
- Emigratie deel 1, 2016-10 ‘Wist u dat … veel mensen zijn geëmigreerd in de jaren na 1945?’